در زمان داوود بنی اسرائیل صاحب شهرکی بودند که آب دریا در آنجا دائم در حال جزر و مد بود، به صورتی که ماهیان زیادی بعد از هر مدّ وارد کشتزارهای آنان می شد. خداوند صید ماهی را در روز شنبه بر آن قوم حرام کرد. علت این بود که مسلمانان و دیگر مردم روز جمعه را عید رسمی خود قرار می دادند. اما عید و روز شنبه را روز تعطیل خود اعلام کرده بودند.
قوم ایله بعد از آنکه صید در روز شنبه ممنوع شد، دست به حیله زدند. آنها آبراه هایی را از کنار دریا تا میان کشتزارهای خود و خانه های خود حفر کردند و ماهیان زیادی از طریق این آبراهه ها در روز شنبه نصیب آنها می شد.
«و کسانی از شما را که در روز شنبه از فرمان خدا تجاوز کردند، نیک شناختند. پس به ایشان گفتیم بوزینگانی باشید طرد شده و ما آن عقوبت را برای حاضران و نسلهای پس از آن عبرتی قرار دادیم.»(1)
به اذن پروردگار آنها تبدیل به بوزینه شدند. آنها سه روز به همین شکل باقی ماندند. از یکدیگر سؤال می کردند آیا تو فلانی هستی و در حالی که اشک از چشمانشان فرو می ریخت با سر اشاره می کردند، بله خودم هستم. گروه مؤمنان شبانگاه به امر پروردگار از ترس نزول عذاب الهی از شهر خارج شدند. بعد از سه روز باد و بارانی سخت همه آنها را به درون دریا ریخت و کسی از آن گروه نافرمان باقی نماند.
صبحگاهان که گروه مؤمنان به شهر بازگشتند، شهر را مرده و ساکت یافتند و اجساد بوزینگانی را دیدند که روی آبها در نوسان بود.
لعنت داوود به آن قوم نافرمان آن بود، که اهل ایله تبدیل به بوزینه شوند. محل سکونت اصحاب سبت که همگی تبدیل به بوزینه شدند، ایله بود.